Μόλις που πρόλαβαν οι «έγκυροι» και «αδέσμευτοι» κολλυβιστές της ενημέρωσης να βγάλουν την στολή του πυροσβέστη, καθάρισαν βιαστικά την καπνιά από το πρόσωπό τους και φόρεσαν στα γρήγορα το κοστούμι του αστυνομικού-ερευνητή. Οι πυρκαγιές του Σαββάτου έσβησαν και η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, ενός μη προβεβλημένου, αλλά γνωστού δημοσιογράφου, μονοπώλησε τις ειδήσεις της Δευτέρας. Το τι είπαν με το γνωστό στομφώδες ύφος τους δεν έχει την παραμικρή αξία. Τι εκδοχές ανέλυσαν με τους απαραίτητους τηλεκλακαδόρους, δεν έχει ενδιαφέρον. Σε ποια συμπεράσματα κατέληξαν δεν έχει επίσης σημασία. Εκείνο που δυστυχώς ήταν και παραμένει ως μείζον πρόβλημα της τελευταίας τριακονταπενταετίας στην χώρα μας είναι οι δολοφονίες πολιτών που για λόγους πολιτικούς ἤ οικονομικούς, εμπάθειας ἤ σκοπιμότητας, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι που ονομάζεται τρομοκρατία. Με τον τρόπο αυτό οι «τρομοκράτες» έχουν εξασφαλισμένη την δημοσιότητα που επιδιώκουν ώστε να καλύψουν τα πραγματικά κίνητρά τους, με την περίφημη ανάληψη της ευθύνης και την «προκήρυξη» που όλοι περιμένουν. Το θλιβερό αυτό σκηνικό το είδαμε πριν λίγες ημέρες με την δολοφονία του αστυνομικού στο υπουργείο προστασίας του πολίτη και το ζήσαμε πάλι χθές με την δολοφονία του Σ. Γκιόλια. Θεωρώ υποχρέωσή μου να επισημάνω τρία στοιχεία, κοινά στις περισσότερες δολοφονίες, τα οποία στην καλύτερη περίπτωση δεν αποθαρρύνουν τους δράστες, αλλά αντιθέτως τους εξασφαλίζουν βήμα για να «δικαιολογήσουν» την επόμενη ενέργεια – χτύπημα – δολοφονία. Α) η ευρύτατη κάλυψη από τα Μ.Μ.Ε. Β) η εκτεταμένη αναφορά στην προσωπική και οικογενειακή κατάσταση των θυμάτων. Επί παραδείγματι στην δολοφονία του Σ. Γκιόλια όλα τα κανάλια επέμεναν στο γεγονός ότι ο νεαρός δημοσιογράφος ήταν πατέρας ανήλικου παιδιού και η σύζυγός του ήταν έγκυος. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται η εντύπωση ότι, ναι μεν η δολοφονία αυτοτελώς ως εγκληματική ενέργεια είναι απαράδεκτη, αλλά χρειάζεται επικουρικώς και η επίκληση του συγκινησιακού αισθήματος, εφ’ όσον το θύμα έχει τέκνα και μάλιστα ανήλικα, ώστε να κριθεί απολύτως καταδικαστέα από την κοινή γνώμη. Γ) η αμετροέπεια και επιπολαιότης που προκαλείται από την πολιτική ἤ και κομματική εκμετάλλευση μιας τρομοκρατικής ενέργειας. Εδώ και 20 χρόνια, θυμάμαι πολιτικούς να καυχώνται ότι «ακουμπάνε τους τρομοκράτες», «είναι θέμα ωρών η σύλληψή τους» και άλλα τέτοια φαιδρά. Οι δημοσιογράφοι αναπαράγουν τα λόγια των πολιτικών και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Την Δευτέρα (19 Ιουλίου) το βράδυ, ο δημοσιογράφος κ. Χατζηνικολάου στο δελτίο ειδήσεων του ALTER, για λόγους που μόνον εκείνος αντιλαμβάνεται, είπε ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι επιτυχημένος υπουργός. Τώρα αν ένας υπουργός, αρμόδιος για την δημόσια τάξη, «χρεώνεται» μέσα σε εννέα μήνες με οκτώ νεκρούς από τρομοκρατικές επιθέσεις και υπερτριπλάσιο αριθμό δολοφονιών από άλλες εγκληματικές ενέργειες και παρ’ όλα ταύτα χαρακτηρίζεται ως επιτυχημένος, τρομάζω με την ιδέα τι θα μπορούσε να συμβεί αν είχαμε κάποιον άλλο υπουργό, αποτυχημένο. Λίγη αυτογνωσία και υπευθυνότητα δεν θα έβλαπταν, ίσως μάλιστα επιδρούσαν ανασταλτικά στις επιδιώξεις των πάσης φύσεως τρομοκρατών και λοιπών εγκληματιών.Α.Α.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου