ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΜΨΕΙΣ

Επί μήνες η κυβέρνηση αρνιόταν να σκεφτεί τις εναλλακτικές λύσεις που υπήρχαν για την χώρα, την έξοδο από την κρίση, την πολιτική της στην ΕΕ και τις διεθνείς σχέσεις της. Το αρνιόταν με τέτοια επιμονή ώστε είχε τυφλωθεί και δεν μπορούσε να διακρίνει τις υπάρχουσες εναλλακτικές λύσεις. Τελευταία, επειδή μεγαλώνει η λαϊκή οργή απέναντι στην πολιτική της, η κυβέρνηση ναι μεν δεν ανακάλυψε (ακόμα) εναλλακτικούς δρόμους, υιοθέτησε, όμως, «παρακάμψεις». Επί ημέρες έκανε αναγγελίες για τις τελευταίες αλλαγές στον νόμο για τα ασφαλιστικά και τις εργασιακές σχέσεις. Προσπαθούσε να περιορίσει τις κορυφές και τα άκρα των επιλογών που επέβαλε ο κατά εκείνη μονόδρομος. Η κυβέρνηση δεν πήρε χαμπάρι ότι με τους παραδρόμους που άνοιγε έδειχνε, ταυτόχρονα, τα αδιέξοδα του «μονόδρομου». Διότι ακόμα και οι μικρότερες αλλαγές που έκανε στους προτεινόμενους κακούς νόμους, αποτελούν την απόδειξη ότι κάθε δήθεν μονόδρομος, επιδέχεται αλλαγές. Ότι αυτή ακριβώς η κάκιστη παραλλαγή πολιτικής που αναγκάζεται να εγκαταλείψει ακόμα και η ίδια δεν ήταν, κατά συνέπεια, η μόνη δυνατή παραλλαγή. Μαζί με την αυξανόμενη απομυθοποίηση της θεωρίας του μονόδρομου, αναδεικνύονται νέα ερωτήματα για την κυβέρνηση. Πρώτον, αφού μετά από κοινωνική πίεση μπορεί και κάνει αλλαγές, τότε γιατί δεν είχε ενσωματωμένες αυτές τις αλλαγές ήδη από το πρώτο σχέδιο; Σχέδιο που δήθεν ήταν μονοδρομικά προκαθορισμένο και στο σύνολό του αναγκαστικό. Επιπλέον δε, δεύτερον, όταν κάτω από την πίεση των συνδικάτων ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πολιτική της άρνησης των συλλογικών συμβάσεων και υπόσχεται ότι θα αναλάβει εκείνος να διαπραγματευτεί με την τρόικα της τυχόν συμφωνίες της εργοδοσίας και των συνδικάτων, προκύπτει το ερώτημα γιατί δεν έκανε κάτι τέτοιο εξαρχής; Και, τρίτον, δεν αποτελεί αυτή η υπόσχεση ομολογία των μέχρι τώρα ελλιπών διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης; Με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στα δύο πιο πρόσφατα νομοσχέδια, έγινε μια ακόμη αποκάλυψη. Εδώ και μήνες γράφω ότι η κυβέρνηση λαμβάνει μέτρα που δεν έχουν να κάνουν με τις ανάγκες αντιμετώπισης της κρίσης. Ότι με άλλα λόγια, τα αντιλαϊκά μέτρα μονόπλευρης λιτότητας δεν λαμβάνονται κατά ανάγκη, αλλά επί ευκαιρίας. Η θέση αυτή επιβεβαιώθηκε από την ίδια την αιτιολόγηση του ασφαλιστικού που έδωσε στη δημοσιότητα η ίδια. Οι αλλαγές που προβλέπονται στο ασφαλιστικό δεν αφορούν στην διαχείριση των ελλειμμάτων που υπάρχουν σήμερα προκειμένου να βγει η χώρα από την δημοσιονομική κρίση και την κρίση των χρεών, αλλά την συνολική διαμόρφωση του ασφαλιστικού στα επόμενα 50 χρόνια. Αφορούν, δηλαδή, έναν ορίζοντα που υπερβαίνει πολλαπλώς το χρονοδιάγραμμα εξόδου από την κρίση που διακηρύσσει η κυβέρνηση. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση προωθεί αλλαγές σε βάρος των ασθενέστερων, σε βάθος τουλάχιστον μισού αιώνα, επικαλούμενη μια κρίση που μας διαβεβαιώνει ότι σε τρία χρόνια θα την έχει υπερβεί… Συνολικό συμπέρασμα; Αν υπάρξει επαρκής κοινωνική αντίσταση, κυβέρνηση και Τρόικα θα ανακαλύψουν και άλλες παρακάμψεις, ενώ ο λαός θα καταρρίπτει συνεχώς την άγονη θεωρία του «μονόδρομου».

Αναρτήθηκε από epirusgate

http://filotimia.blogspot.com/