ΕΔΩ ΗΡΘΑΜΕ. ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ....

    Οι εκλογές της 6^ης Μαΐου που συνέπεσαν με την Κυριακή του Παραλύτου φαίνεται πως σημάδεψαν παραλυτικά τους πρωταγωνιστές τους.

Πλήρης η παραλυσία του πολιτικού κόσμου, αναφέρομαι βεβαίως στους νεοεκλεγέντες πολιτικούς ταγούς, αφού η αδυναμία τους ενδεχομένως δε και η θέλησή τους να  συμφωνήσουν μετεκλογικώς, έστω και στα στοιχειώδη.

Έτσι οι νέες εκλογές, στις 17 Ιουνίου είναι αναπόφευκτες.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικοί ταγοί οδηγούν την Ελλάδα σε περιπέτειες. Δεν ισχυρίζομαι, και μακράν εμού τέτοιες σκέψεις, ότι η διενέργεια εκλογών, η απόλυτη έκφραση της λαϊκής βουλήσεως, οδηγεί σε περιπέτεια τον τόπο.

Όμως, λαμβανομένων υπ΄ όψη των ειδικών συνθηκών, ίσως οι νέες εκλογές να μην ήταν μονόδρομος.

Ας είναι. Δεν πειράζει.

Είκοσι και κάτι ημέρες δρόμος, μας μένουν μέχρι τις εκλογές.  Μόνο που ο δρόμος αυτός θα είναι στρωμένος με απειλές, ψέμματα, εκβιασμούς, παραινέσεις, αλλά ενδεχομένως και παρακλήσεις από τους δανειστές μας, προκειμένου να οδηγήσουν την σκέψη και το χέρι όσο το δυνατόν περισσοτέρων ψηφοφόρων, να ρίξουν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο των «εκλεκτών» του γερμανικού διευθυντηρίου.

 Στο ίδιο έργο θεατές...

 Χωρίς να  έχω κάποιο χάρισμα να βλέπω τα μελλούμενα, μπορώ να σας το πώ με βεβαιότητα τι μας περιμένει και τι θα ακούσουμε τις επόμενες ημέρες. Θα είναι μια ακόμα περισσότερο χοντροκομμένη έκδοση-παραλλαγή του μνημονιακού σεναρίου που εδώ και δυόμισι χρόνια παίζεται στην Ελλάδα.

Κουνώντας το δάκτυλο, ο δικτάτορας με τις ρόδες, ο Γερμανός υπουργός οικονομικών,  θα επαναλαμβάνει μονότονα ότι αν δεν τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας δεν θα μας «χορηγήσει» την δόση μας,

....θα πτωχεύσουμε,

....θα φύγουμε από το ευρώ,

....θα επιστρέψουμε στην δραχμή και θα εξαφανιστούμε από την υδρόγειο,

....θα μας πλήξουν οι θεοί των αγορών με τις δέκα πληγές του Φαραώ και ότι άλλο κακό μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, θα μας συμβεί.

Βεβαίως, κάθε τόσο κάποιο στέλεχος του τροϊκανού διευθυντηρίου θα προσπαθεί να μας καλοπιάσει με δηλώσεις περί παρατάσεως του χρόνου των υποχρεώσεών μας, περί αναπτύξεως και τα λοιπά. Όμως δέκα εκατομμύρια Έλληνες εδώ και δυόμισι  χρόνια παρακολουθούν το έργο ο καλός χωροφύλακας και ο κακός χωροφύλακας.

Το μάθαμε απ΄ έξω. Ξέρουμε τι θα κάνουν οι πρωταγωνιστές, αλλά ξέρουμε και το τέλος. Και το τέλος δεν είναι καλό, μιας και δεν υπάρχει τέλος στο σενάριο του μνημονίου, όπως η διεθνής εμπειρία μας έχει διδάξει.

Για τους παραπάνω λόγους, αλλά και για όσους καθημερινά βιώνουμε όλοι μας, η λύση είναι απλή και αποτελεσματική. Όπως όταν πηγαίνουμε στον κινηματογράφο και παρακολουθούμε ένα κακό έργο, αν δεν σηκωθούμε να φύγουμε από την αίθουσα πριν τελειώσει, είναι σίγουρο ότι δεν θα το δούμε για δεύτερη φορά.

Πληρώσαμε πανάκριβα το εισιτήριο της θλιβερής μνημονιακής παραστάσεως, δεν θα καθίσουμε να την ξαναδούμε.

Ίσως να είμαστε αρκετά ευγενείς για να φωνάξουμε από την πλατεία «γράμματα χασάπη», ή ακόμη «φέρτε πίσω τα λεφτά μας» αν θυμηθούμε τις πολεμικές αποζημιώσεις,  αλλά σίγουρα όλοι πρέπει στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου να βροντοφωνάξουμε «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε».

Γιάννης Δαραβίγκας