Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΙΣ ΚΑΙ Η ΑΙΝΕΣΙΣ*

*αίνεσις (έπαινος, εγκώμιο)
Την περασμένη Τρίτη έπεσαν οι τίτλοι τέλους της μπλόφας του κ. Παπανδρέου, για συναίνεση από τους Έλληνες πολίτες και από τους πολιτικούς αρχηγούς. Αν και οι περισσότεροι συνομιλητές του πρωθυπουργού δεν απέκλεισαν την στήριξη σε εξειδικευμένα μέτρα  που θα έχουν στόχο την ανάπτυξη, η κυβέρνηση είχε σκοπίμως διαρρεύσει τις αποφάσεις της την περασμένη Δευτέρα, μόλις μια ημέρα πριν τις συναντήσεις του κ. Παπανδρέου με τους αρχηγούς των κομμάτων. Η μέθοδος αυτή των τετελεσμένων απέτυχε όπως και στο παρελθόν, σε άλλες περιστάσεις που ο κ. Παπανδρέου ζητούσε συναίνεση από την αντιπολίτευση. Όμως το κοινό μυστικό στην συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι προσπάθησε ο κ. Παπανδρέου να αποσπάσει την συναίνεση, με απώτερο στόχο να εκμαιεύσει την αίνεσι* των δανειστών μας.
Δυστυχώς η πολιτική και τα πεπραγμένα της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, δεν επιτρέπουν ούτε αισιοδοξία, ούτε συναίνεση. Ποιος πολιτικός, ποιος πολίτης θα μπορούσε να συμφωνήσει στην τρίτη κατά σειρά μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, στην διαρκή αύξηση της φορολογίας, αλλά και στην επιβολή κάθε είδους φόρου που μπορεί να έχουν στο μυαλό τους διαφόροι οικονομικοί ανεγκέφαλοι.
Ένα χρόνο πρίν
Πριν ένα χρόνο περίπου έγραφα : «Γιατί έπρεπε η γενιά των 700 ευρώ, για την οποία έχυνε κροκοδείλια δάκρυα το ΠΑΣΟΚ, να καταντήσει  σήμερα «γενιά των 500 ευρώ» χάρις στην «φιλολαϊκή» πολιτική της κυβέρνησης;  Τα ερωτήματα και οι απορίες των Ελλήνων πολιτών είναι πολλά, οι απαντήσεις όμως ανύπαρκτες. Εκείνο όμως που μπορώ να υποθέσω, αν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είναι τόσο ανίκανη όσο φαίνεται, είναι ότι εφαρμόζει την γνωστή και προσφιλή τακτική της όπως και στις προμήθειες του δημοσίου.
Άφηνε να περνάει ανεκμετάλλευτος ο χρόνος και την ύστατη στιγμή κατέφυγε σε απ’ ευθείας αναθέσεις στους προμηθευτές της επιλογής της.»
Στην προκειμένη περίπτωση το καταφύγιο του κ. Παπανδρέου (όχι όμως της Ελλάδος) ήταν η τρόϊκα.
Η χώρα μας, με την κυβέρνηση των ανικάνων του ΠΑΣΟΚ, γιατί υπάρχουν και ικανοί αλλά απέχουν για ευνοήτους λόγους, μας οδήγησε στον γκρεμό. Οι αιματηρές θυσίες των πολιτών πήγαν χαμένες, το χρέος της χώρας μεγαλώνει, τα έσοδα μειώνονται και τα έξοδα έχουν ξεφύγει. Μέσα σε αυτή την χαοτική διακυβέρνηση, αποκτά ιδιαίτερη αξία η επισήμανση του Προέδρου της Δημοκρατίας την περασμένη Τρίτη, προς τον κ. Παπανδρέου. Είπε ο κ. Παπούλιας ότι «οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι έχουν δώσει ότι είχαν να δώσουν.»
Δυστυχώς όμως φοβούμαι ότι ο κ. Παπανδρέου έχει τα δικά του σκοτεινά σχέδια. Και τα σχέδια μπορούν να συνοψισθούν με την λαϊκή ρήση : τρείς λαλούν και δυό χορεύουν.
Από εδώ και εμπρός το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Η κυβέρνηση αδυνατεί να λειτουργήσει έστω και στοιχειωδώς. Η κυβέρνηση που  εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα έχει την μορφή άφρονος εσωτερικής κατοχής. Χρέος μας είναι να γίνουμε η σώφρων εσωτερική αντίσταση.
ΓΙΑΝΝΗΣ  ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ

ΑΧ ! ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, ΠΑΝΤΟΥ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ…

Πολύς λόγος έγινε την εβδομάδα που τελειώνει, για την υπόθεση του άτυχου Ντομινίκ Στρός Κάν. Δεν είναι σχήμα λόγου όταν τον αποκαλώ «άτυχο». Το μεγάλο αφεντικό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου παγιδεύτηκε είτε από το πάθος του, είτε από τους απανταχού της γης αντιπάλους του, αν και το  πιθανότερο φαίνεται πως ήταν και τα δύο. Τα κανάλια στην χώρα μας, έδωσαν ευρεία δημοσιότητα στην υπόθεση σε πολλές εκπομπές τους , πρωϊνές,  μεσημβρινές, βραδυνές, ακόμη και στις μεταμεσονύκτιες. Ασχολήθηκαν όμως κυρίως με την κλειδαρότρυπα και την ροζ διάσταση του γεγονότος, αναφέροντας κάθε πραγματική ακόμη και φανταστική λεπτομέρεια. Κατά την γνώμη μου η πολιτική διάσταση του σκανδάλου έχει πολύ μεγάλη σημασία και ίσως για τον λόγο αυτό δεν δόθηκε η πρέπουσα δημοσιότητα από τα ΜΜΕ εκείνα που έχουν αναγορευθεί ως ηρακληδείς  του σοσιαλιστικού στέμματος στην Ελλάδα.
Ο Στρός Κάν,  γόνος πλουσιοτάτης οικογένειας, στα φοιτητικά του χρόνια ήταν μέλος του σωματείου κομμουνιστών φοιτητών. Το 1976  μεταπήδησε  στον  σοσιαλιστικό παράδεισο και διετέλεσε βουλευτής, υπουργός  βιομηχανίας (1991-1993), οικονομικών (1997–1999) σε διάφορες σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Γαλλίας. Το 2006 διεκδίκησε την θέση του υποψηφίου του σοσιαλιστικού κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2007, αλλά το χρίσμα έλαβε η κ. Σεγκολέν Ρουαγιάλ,  ενώ πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας εξελέγη ο κ. Σαρκοζύ.  Αμέσως μετά ο Στρός Κάν  ανάλαβε την θέση του διευθύνοντος συμβούλου στο ΔΝΤ.
Σύζυγος του Στρός Κάν, από το 1991,  είναι η βαθύπλουτη δημοσιογράφος  Αν Σινκλαίρ, κόρη επιχειρηματία και εγγονή ενός εκ των  μεγαλυτέρων εμπόρου έργων τέχνης, του  Πώλ Ρόζενμπέργκ. Σήμερα η   Αν Σινκλαίρ, ως κληρονόμος του παππού της,  έχει στην κατοχή της ζωγραφικούς πίνακες αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ.
είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα
Οι  διεκδικητές  του χρίσματος του σοσιαλιστικού κόμματος για την θέση του υποψηφίου προέδρου της γαλλικής Δημοκρατίας, στις εκλογές του 2012, είναι :
** η Μαρτίν Ομπρύ,  κόρη του σοσιαλιστή  Ζάκ Ντελόρ που διετέλεσε και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,
** η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πρώην σύντροφος του Φρανσουά Ολλάντ, με τον οποίο έχουν τέσσερα παιδιά,
** ο Φρανσουά Ολλάντ, πρώην σύντροφος της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, με την οποία  έχουν τέσσερα παιδιά,
** ο Στρός Καν (μάλλον δεν θα είναι υποψήφιος….)
Ο σοσιαλισμός δεν σταματά εδώ.  Ο Ντελόρ άρχισε την πολιτική σταδιοδρομία του το 1969,  ως σύμβουλος του δεξιού πρωθυπουργού Σαμπάν-Ντελμάς. Το 1974 πήρε μεταγραφή για τους σοσιαλιστές και εθεωρείτο ως επικρατέστερος διάδοχος του Μιττεράν στις προεδρικές εκλογές του 1995.  Όμως τον Δεκέμβριο του 1994, ανακοίνωσε κατά την διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής, ότι δεν επιθυμεί να είναι υποψήφιος, για να μην «χαλάσει» την πολιτική σταδιοδρομία της κόρης του Μαρτίν Ομπρύ, σημερινής υποψηφίου για την θέση αυτή.  Και μία λεπτομέρεια με σημασία : η δημοσιογράφος  που παρουσίαζε την εκπομπή, είναι η Αν Σινκλαίρ σύζυγος του Στρός Καν !!!
υπάρχει φιλότιμο;;
Μόνο η πασίγνωστη ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» στην ταινία ο ατσίδας, μπορεί να αποδώσει με πιστότητα τα όσα συμβαίνουν στον σοσιαλιστικό παράδεισο της γαλλικής πολιτικής σκηνής.  Τώρα σε ότι αφορά στα καθ΄ ημάς,  η κατάσταση μάλλον δεν μπορεί να περιγραφεί με ατάκες. Ίσως ο γνωστός Μαυρογιαλούρος, που ενσάρκωνε με επιτυχία  ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας πλησιάζει λίγο στην ελληνική σοσιαλιστική πραγματικότητα, στην ταινία «υπάρχει και φιλότιμο».  Μόνο που στους κυβερνώντες δεν υπάρχει ούτε και αυτό…
ΓΙΑΝΝΗΣ  ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ

Η ΑΞΙΑ ΜΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

Η εν ψυχρώ δολοφονία ενός συμπολίτη μας, από «μελαψούς» εγκληματίες, με οδηγεί σε θλιβερές διαπιστώσεις. Ας δούμε χωρίς φόβο και προκαταλήψεις τι συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας. Οι λεγόμενοι οικονομικοί μετανάστες, νόμιμοι και  παράνομοι, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μωαμεθανοί, έχουν κατακλύσει την Ελλάδα. Ευρίσκονται διάσπαρτοι σε όλη την επικράτεια, αλλά μεγάλος αριθμός από αυτούς, έχουν συγκεντρωθεί σε συγκεκριμένες περιοχές των μεγάλων πόλεων, εκτοπίζοντας τους Έλληνες. Υπάρχουν δημόσια σχολεία όπου οι περισσότεροι μαθητές είναι αλλοδαποί. Στα δημόσια νοσοκομεία τα κρεβάτια φιλοξενούν πολλούς μετανάστες, με αποτέλεσμα οι συμπατριώτες μας να καταφεύγουν σε ιδιωτικές κλινικές, πληρώνοντας αδρά τις υπηρεσίες υγείας. Η εγκληματικότητα με πρωταγωνιστές αλλοδαπούς, έχει αυξηθεί δραματικά.
Ειδικώς για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας άκουσα πριν λίγες ημέρες τον δήμαρχο Αθηναίων, συνήγορο κάθε πολυπολιτισμικής φαιδρολογίας, να προτείνει κοινές!!! περιπολίες αστυνομικών της ΕΛ.ΑΣ και δημοτικών αστυνομικών. Δηλαδή,  ο κ. Καμίνης πιστεύει ότι μπορεί να κυκλοφορούν σε περιοχές υψηλής εγκληματικότητας και κατά συνέπεια μεγάλης επικινδυνότητας δύο, στοιχειωδώς έστω, εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι αστυνομικοί, συνοδευόμενοι από έναν δυστυχή άοπλο δημοτικό αστυνομικό, που η εκπαίδευση του αρχίζει και τελειώνει στην βεβαίωση τροχαίων παραβάσεων, με εξειδίκευση στο παράνομο παρκάρισμα.
Με απλά λόγια, σε μια ενδεχόμενη ένοπλη συμπλοκή, οι αστυνομικοί της ΕΛ.ΑΣ θα πρέπει εκτός από τους εαυτούς τους, να μεριμνήσουν και για την ασφάλεια του δημοτικού αστυνομικού που θα βρίσκεται δίπλα τους άοπλος, ανίκανος να αντιδράσει, αλλά και για την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Ιδού λοιπόν ένα κλασσικό δείγμα θριάμβου της μπουρδολογίας επί της κοινής λογικής. Όμως αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα, αυτή είναι η εγκληματική ανευθυνότητα που διακρίνει και την κυβέρνηση, τόσο στο θέμα της μετανάστευσης, όσο κι της από αυτήν πηγάζουσας εγκληματικότητας.
Οι καλύτεροι Έλληνες
Θυμάμαι πριν αρκετό καιρό, ο κ. Ραγκούσης είχε πει, αναφερόμενος στους μετανάστες και στα παιδιά τους, ότι : «….τα παιδιά αυτά θα γίνουν καλύτεροι Έλληνες και από εμάς …».
Δεν γνωρίζω αν ο κ. Ραγκούσης πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί έστω και ένας ελληνοποιημένος  πακιστανός, αλβανός, νιγηριανός κλπ να αισθανθεί Έλληνας πολίτης, όχι τόσο με την εθνικιστική έννοια του όρου «Έλληνας πολίτης», αλλά κυρίως με την πολιτισμική, πολιτιστική και κοινωνική διάστασή του. Ο λόγος είναι απλούστατος. Οι πάσης φύσεως μετανάστες είναι στην συντριπτική πλειονότητά τους μουσουλμάνοι. Το Ισλάμ που εκτός από θρησκεία είναι πολιτική, είναι κοινωνική, είναι πολιτισμική φιλοσοφία, είναι τρόπος ζωής, εμποδίζει και απαγορεύει την ενσωμάτωση των πιστών σε κάποια άλλη μη μουσουλμανική κοινότητα. Παράδειγμα η μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη. Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την συνθήκη της Λωζάννης του 1923 και σήμερα στην δυτική Θράκη ισχύει και εφαρμόζεται η σαρία. Διερωτώμαι λοιπόν ποιό είναι το σκεπτικό του ιδεολογήματος του κ Ραγκούση, βάσει του οποίου οι μουσουλμάνοι θα γίνουν καλύτεροι Έλληνες από εμάς; Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει καν, ούτε ως υπόθεση εργασίας.
Όπως είχα αναφέρει στο παρελθόν, το έγκλημα και ο εγκληματίας της σημερινής εποχής δεν έχουν καμία σχέση, σε σύγκριση με τις περασμένες δεκαετίες. Σήμερα κυριαρχεί, στην πλειονότητα των εγκληματιών, η νοοτροπία του κόβω το χέρι για να κλέψω το ρολόϊ. Δυστυχώς η επιβεβαίωση είναι καθημερινή, με πλέον πρόσφατη την δολοφονία ενός πολίτη για να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα.
Κατοχή και αντίσταση
Έχω την αίσθηση ότι δεν απέχουμε πολύ από το σημείο που θα πρυτανεύσει στους Έλληνες πολίτες το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και θα οδηγηθούν σε άγριες πράξεις, για να προφυλάξουν τη ζωή τους και τα υπάρχοντά τους.
Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής θέλω να επισημάνω ότι η κοινωνία μας σήμερα, βρίσκονται σε καθημερινό πόλεμο με την εγκληματικότητα και τους εγκληματίες. Οι δυνάμεις της αστυνομίας δεν επαρκούν και είναι πρακτικά αδύνατο να επαρκέσουν, ώστε να παράσχουν πλήρη προστασία στους πολίτες. Κατά συνέπεια δύο λύσεις υπάρχουν: να δεχθούμε παθητικά την επιβολή των εγκληματιών ως στρατευμάτων μιας ιδιότυπης κατοχής, ή να αντισταθούμε με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο στην εγκληματικότητα.
Τώρα είναι αργά για κροκοδείλια δάκρυα και υποσχέσεις. Τώρα είναι ώρα για την άμεση εφαρμογή πολιτικών που έχουν δοκιμαστεί σε διεθνές επίπεδο και έχουν αποδώσει καρπούς. Δεν θα χρειαστεί να ανακαλύψουμε την Αμερική. Απλώς το μόνο που πρέπει να γίνει από σήμερα, είναι η εγκατάλειψη πολιτικών βιτρίνας, που ευκαιριακά δίνουν πολιτικά οφέλη και παράλληλα οδηγούν πολίτες και αστυνομικούς στον θάνατο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ

ΦΙΛΕ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑ;;;

Έφυγε πριν λίγες ημέρες από κοντά μας, ο Θανάσης Βέγγος. Η καλλιτεχνική προσφορά  του Θανάση, αποτέλεσε αντικείμενο αναλύσεων και σχολίων από ειδικούς και μη, με κοινή συνισταμένη  πέραν των επί μέρους διαφωνιών, την αναγόρευσή του ως ήρωα της ελληνικής καθημερινότητας. Εκείνο όμως που σπανίως συμβαίνει, είναι όταν ο καλλιτέχνης και ο άνθρωπος έχουν όχι απλώς παράλληλες, αλλά ταυτόσημες πορείες τόσο στην ζωή όσο και στην οθόνη. Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε το είδωλο του μέσου Έλληνα όπως αντικατοπτριζόταν μέσα από τον καθρέπτη της κινηματογραφικής  οθόνης. Ήταν όμως και το είδωλο που λάτρεψαν οι Έλληνες, βλέποντας να ενσαρκώνει την καθημερινή ζωή τους στην οθόνη του σινεμά.  Όμως έχει ιδιαίτερη αξία να επισημάνω ότι ο «καλός άνθρωπος» δεν ήταν κάποιος ρόλος που υπεδύετο ο Θανάσης Βέγγος.
Καλοί μου άνθρωποι...
Ο Βέγγος ήταν ο καλός άνθρωπος που δημιούργησε τον ρόλο του καλού ανθρώπου. Χωρίς σπουδές υποκριτικής, αλλά με πηγαίο ταλέντο, δεν δημιούργησε χαρακτήρες αλλά ξεδίπλωσε με επιτυχία όλες τις πτυχές του χαρακτήρα και τις συμπεριφορές του μέσου Έλληνα που ήταν αυτός ο ίδιος.  Φιλότιμος, καταφερτζής, εργατικός, καλοπροαίρετος, καλόβολος. Εκείνο όμως που έκανε τη διαφορά, ήταν η σεμνότητα, το ήθος και η ευπρέπεια του ανθρώπου Βέγγου, που τον διέκρινε και ως καταξιωμένο καλλιτέχνη.
Σε αντίθεση με όσα πρότυπα προβάλλει ο κινηματογράφος και η τηλεόραση, όπου κυριαρχεί η χρυσόσκονη, το καλάμι και οι πλαστικές παραδοχές, τόσο στην σωματική όσο και στην πνευματική παρουσία των περισσοτέρων καλλιτεχνών, για τον Βέγγο τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Ποτέ δεν επεδίωξε την προβολή για κάτι που ήταν, ενώ η αναγνώριση και η καταξίωση ήλθαν για αυτό που δεν ήταν. Δεν ήταν ψεύτικος, δεν ήταν ματαιόδοξος, δεν είχε ευνουχισμένη προσωπικότητα.
Την εξόδιο ακολουθία παρακολούθησαν πολλοί «επώνυμοι», καλλιτέχνες, και πολιτικοί.  Αλλά ο Θανάσης που βρισκόταν και θα βρίσκεται πολύ πιο κοντά σε όλους τους «ανώνυμους», σίγουρα θα αισθάνεται δικαιωμένος από την παρουσία των άγνωστων φίλων του που βρέθηκαν στο Θησείο για να τον χαιρετήσουν και όχι για να τον αποχαιρετήσουν, όπως κατά κόρον επαναλάμβαναν οι τηλεοράσεις, αφού ο καλός άνθρωπος θα βρίσκεται για πάντα στην καρδιά και στο μυαλό τους.
Ξέρεις από βέσπα;
«Ξέρεις από βέσπα;;» Είναι η πιο γνωστή ατάκα από τις ταινίες του Θανάση Βέγγου, ίσως δε και του ελληνικού κινηματογράφου. Στην σχετική σκηνή, η αγωνία του Βέγγου να γλυτώσει την πτώση  από την βέσπα, προκαλεί στον θεατή εναλλασσόμενα συναισθήματα. Την αγωνία διαδέχεται το γέλιο που με την σειρά του παραχωρεί την θέση του στην απελπισία και όλα τελειώνουν σε ένα χαντάκι, στην άκρη  του δρόμου όπου καταλήγουν άνθρωπος και μοτοσυκλέτα. Βλέποντας ξανά τις τελευταίες ημέρες την σκηνή αυτή, ήλθε στο μυαλό μου μια σύγχρονη εκδοχή της. Σκέφθηκα λοιπόν πώς ο Βέγγος θα μπορούσε σήμερα να οδηγεί την ίδια βέσπα σε κάποιο δρόμο κάπου στην Ελλάδα και φθάνοντας  δίπλα στο  αυτοκίνητο  που ανέμελα οδηγεί ο πρωθυπουργός, να τον ρωτάει με έκδηλη αγωνία : « Γιώργο,  ξέρεις από διακυβέρνηση;;;». Δεν θέλω να συνεχίσω την σύγχρονη εκδοχή του φανταστικού αυτού σεναρίου, αλλά έχω την εντύπωση πως σε κάθε περίπτωση το χαντάκι μας περιμένει όλους. Εκτός αν….. Η συνέχεια επί της οθόνης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ 

ΘΑ ΦΕΡΩ ΤΟ ΒΟΥΜ

Την Κυριακή του Πάσχα ήμουν καλεσμένος από τον φίλο μου τον Πέτρο, που ζει σε μία μονοκατοικία με έναν ωραίο κήπο και ένα υπέροχο σκύλο, τον Rex. Ο Rex είναι ένα σωματώδες σκυλί που μόνο που το βλέπεις, δεν έχεις διάθεση να κάνεις πολλά αστεία μαζί του. Σε μια στιγμή για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα, ο Rex  μπήκε στο σπίτι και κόλλησε δίπλα στο πασχαλινό τραπέζι που έτρωγε η παρέα μας. Δεν εννοούσε να φύγει ούτε με το καλό ούτε με το κακό για να επιστρέψει στον κήπο. Και τότε ο φίλος μου ο Πέτρος, επειδή ήταν αδύνατο λόγω του βάρους του σκύλου, δεν μπορούσε να τον σύρει με την αλυσίδα μέχρι τον κήπο, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα μεγάλα μέσα. Είπε τέσσερις μόνο λέξεις :  «ΘΑ ΦΕΡΩ ΤΟ ΒΟΥΜ» και τότε αυτός ο άγριος και σωματώδης σκύλος έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια και έφυγε τρέχοντας προς τον κήπο. Μην μπορώντας να αντέξω στον πειρασμό, ρώτησα τον φίλο μου τι είναι το «ΒΟΥΜ».  Η απάντηση που πήρα, μου δημιούργησε πολλούς συνειρμούς στη συνέχεια. Το ΒΟΥΜ είναι μία συσκευή η οποία με τον αέρα που δημιουργεί, καθαρίζει από τα φύλλα τον κήπο. Όταν λειτουργεί ο χαρακτηριστικός θόρυβος που παράγει ο μηχανισμός της μοιάζει κάπως με το βουμμμμμ. Αυτός λοιπόν ο θόρυβος που κάνει ο αέρας και διώχνει τα φύλλα, είναι το μόνο πράγμα που φοβίζει τον θηριώδη Rex.
Οι ομοιότητες
Ίσως διερωτηθούν πολλοί τι σχέση έχει αυτή η αληθινή ιστορία που μου συνέβη την Κυριακή του Πάσχα, με τη σημερινή πραγματικότητα. Κι όμως υπάρχουν εκπληκτικές ομοιότητες. Για φανταστείτε ότι στη θέση του Rex, του πανέξυπνου και θηριώδη σκύλου, είναι ο ελληνικός λαός. Και για φανταστείτε ότι στη θέση του «ΒΟΥΜ» είναι τα Μ.Μ.Ε. που κάθε μέρα διοχετεύουν αέρα κοπανιστό με ένα ωραίο περιτύλιγμα που το ονομάζουν ενημέρωση, και που σκοπό έχει σε τελική ανάλυση όχι να πληροφορήσει αλλά να πανικοβάλει, τρομοκρατήσει και κατά συνέπεια να καθυποτάξει τη σκέψη και τη βούληση των φοβισμένων πια πολιτών. Αλήθεια αν αναλογιστεί κανείς σε ποιο βαθμό τα τελευταία χρόνια τα Μ.Μ.Ε. έχουν διαβρώσει την ελεύθερη σκέψη και βούληση των πολιτών  δεν είναι απορίας άξιον γιατί οι Έλληνες δρουν, επιλέγουν και τελικώς ανέχονται αυτά που κάθε μέρα συμβαίνουν στον τόπο τους. Εδώ και ένα χρόνο η Ελλάδα βρίσκεται στο μνημόνιο, οι Έλληνες πολίτες έχουν χάσει μεγάλο ποσοστό από την οικονομική τους ανεξαρτησία και δύναμη, οι κυβερνώντες κάθε μήνα εμφανίζουν μία «λύση» του οικονομικού προβλήματος η οποία όμως κοστίζει δισεκατομμύρια, και ο ρόλος των Μ.Μ.Ε. περιορίζεται στον εξωραϊσμό των προτάσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στα Μ.Μ.Ε. έχει χαθεί κάθε έννοια κριτικής σκέψης αλλά και νοητικής αυτοτέλειας των ανεπαρκώς δημοσιογραφούντων .   
Είναι καιρός  οι έλληνες πολίτες να σταματήσουν να έχουν συμπεριφορές που αρμόζουν σε πιστό σκύλο, να αντιληφθούν τη δύναμή τους και όντας απελευθερωμένοι από προκαταλήψεις και ομαδοποιήσεις να βροντοφωνάξουν  στους αβανταδόρους της εξουσίας και στα ενεργούμενά τους: Φευγάτε γιατί θα φέρουμε το ΒΟΥΜ