«ΤΡΑΒΕΣΤΙ» ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, το τελευταίο δωδεκάμηνο, έχει «ζηλέψει» και συναινεί αδιαμαρτύρητα στα έργα και στις ημέρες ενός άλλου κινήματος, του γνωστού πανελληνίου σοσιαλιστικού κινήματος. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η περίεργη αν όχι ύποπτη ανοχή και σύμπλευση με τις εξοντωτικές αποφάσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που πλήττουν αδιακρίτως μισθωτούς και συνταξιούχους;
Είναι τόσο εμφανής και προκλητική η παθητική στάση των λεγομένων συνδικαλιστών απέναντι στην κυβέρνηση, που ακόμα και ο κ. Χατζηνικολάου, στο δελτίο ειδήσεων του ALTER, διερωτήθηκε πως είναι δυνατόν οι ίδιοι συνδικαλιστές που πριν ένα και δύο χρόνια, στο άκουσμα και μόνον κάποιων προθέσεων της τότε κυβέρνησης, παρέλυαν με τις κινητοποιήσεις τους την χώρα, σήμερα να σφυρίζουν αδιάφορα. Και έχει απόλυτο δίκιο.
Άλλο Ευρώπη, άλλο Ελλάδα
Πριν λίγες ημέρες, στις 29 Σεπτεμβρίου, όλα τα ευρωπαϊκά συνδικάτα κάλεσαν τους πολίτες της ευρωπαϊκής ένωσης να διαμαρτυρηθούν για τα μέτρα λιτότητας που παίρνουν οι κυβερνήσεις. Εδώ τι έκαναν; Στην Γαλλία κατέβηκαν τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι στους δρόμους για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην απόφαση της κυβέρνησης του Σαρκοζύ, να αυξήσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, από τα 60 στα 62. Εδώ οι όποιες αντιδράσεις εξαντλήθηκαν σε τηλεοπτικούς λεονταρισμούς και δύο αναιμικές διαδηλώσεις. Και η αποκορύφωση της ελληνικής συνδικαλιστικής συνέπειας ήταν οι δηλώσεις του προέδρου της ΓΣΕΕ στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters. Ο κ. Παναγόπουλος εξέφρασε την πρόθεση της ΓΣΕΕ αφενός να μην συμμετάσχει στη γενική απεργία που εξήγγειλε η ΑΔΕΔΥ για τις 7 Οκτωβρίου και αφετέρου να μην κηρύξει κάποια γενική απεργία στο άμεσο μέλλον, με την φαιδρή δικαιολογία «ότι παρά τις πολλές απεργίες που έκανε η ΓΣΕΕ δεν κατάφερε τίποτα καθόσον τα σκληρά μέτρα εφαρμόστηκαν» και ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Αυτός ο κρατικοδίαιτος συνδικαλιστικός γενιτσαρισμός, που ούτε για την τιμή των όπλων δεν τολμά, έστω να ενοχλήσει τους κομματικούς συντρόφους του, έχει δώσει στους ξένους την εντύπωση πως οι Έλληνες εργαζόμενοι δέχονται με απάθεια τα σκληρότερα, από συστάσεως του κράτους μέτρα, φθάνουν δε στο σημείο ορισμένα έντυπα να μας χαρακτηρίζουν «κότες». Δεν ισχυρίζομαι πως με τις απεργίες των εργαζομένων πρόκειται να μεταβληθεί η κυβερνητική οικονομική πολιτική. Ούτε πως οι κινητοποιήσεις είναι συνδικαλιστικός αυτοσκοπός. Όμως η παθητική αντιμετώπιση εκ μέρους των εργαζομένων, πάσης φύσεως σκληρών μέτρων, λύνει τα χέρια της κυβέρνησης για την λήψη επαχθέστερων, όπως βλέπουμε να συμβαίνει καθημερινά και μάλιστα χωρίς να μας έχουν ζητηθεί από την τρόϊκα.
Κόκκινες γραμμές και κόκκινα φανάρια
Αυτή είναι η εικόνα του «περήφανου» συνδικαλιστικού κινήματος, με το «αδούλωτο» φρόνημα και τις «αδιαπραγμάτευτες» κόκκινες γραμμές. Μπορεί η οικονομική συγκυρία να είναι κακή, μπορεί η οικονομική κατάσταση να είναι ακόμη χειρότερη, όμως το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χρέος να στηρίζει την ανάπτυξη της χώρας αλλά και να υποστηρίζει ταυτόχρονα τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Όμως, με δεδομένη την απαράδεκτη στάση ορισμένων τουλάχιστον συνδικαλιστών έχω κάθε δίκιο να πώ πως στην χώρα μας έχουμε πλέον «τραβεστί» συνδικαλισμό, που έχει μετατρέψει τις «κόκκινες γραμμές» του, σε κόκκινα φανάρια…..
Υστερόγραφο : Ας μην μας διαφεύγει και μία ακόμη παράμετρος που αφορά τους συνδικαλιστές στην χώρα μας. Θυμηθείτε από το παρελθόν, ονόματα συνδικαλιστών και θα συναντήσετε ξανά με τους νέους τους ρόλους ως υπουργών στην παρούσα κυβέρνηση. Ανταμοιβή; Διχασμένες προσωπικότητες; Υπερφυσικές ικανότητες; Διαλέγετε και παίρνετε. Ότι όμως και να επιλέξετε, ας έχετε κατά νού την γνωστή διαφήμιση : ΤΥΧΑΙΟ; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ