Η αθέατη καθημερινότητα

Ενώ τα κανάλια και οι εφημερίδες ασχολούνται πλέον, σχεδόν αποκλειστικά, με την τρόϊκα, τις υπογραφές, τα δισεκατομμύρια που έχουν γίνει έμμονη ιδέα του υπουργού οικονομικών, πότε έβηξε η κ. Μέρκελ και τι έφαγε για βραδυνό ο κ. Σαρκοζύ, υπάρχει η γεμάτη θλίψη και φόβο καθημερινότητα των Ελλήνων. Η καθημερινότητα του τρόμου που συντροφεύει το μεροκάματο του άγχους, των περισσοτέρων πολιτών.
Πρόκειται για την δραματική αύξηση της εγκληματικότητας, κάθε μορφής, η οποία όμως περνάει στα «ψιλά» των ειδήσεων. Οι πολίτες όμως ζούν στο πετσί τους το έγκλημα, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τους εγκληματίες και γνωρίζουν πλέον από πρώτο χέρι τις εκτεταμένες διαστάσεις που έχει πάρει η εγκληματικότητα. Εξ αιτίας της οικονομικής κρίσεως, του αυξημένου αριθμού μεταναστών, νομίμων ἤ μη, και της ανεργίας, η εγκληματικότητα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Υπάρχουν όμως στην ενδημική πλέον για τον τόπο μας εγκληματικότητα, εκτός από τα ποσοτικά χαρακτηριστικά, τα ποιοτικά που δίνουν ακόμα περισσότερο τραγική όψη στην εικόνα της καθημερινότητας των πολιτών.
Παγκόσμιο φαινόμενο
Βεβαίως το φαινόμενο της αυξημένης εγκληματικότητας δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Στις περισσότερες αναπτυγμένες, αναπτυσσόμενες ἤ υπό ανάπτυξη χώρες, η εγκληματικότητα τείνει να καταστεί σημαντικός ανασταλτικός παράγων της προόδου και ευημερίας. Μόλις πριν λίγες ημέρες δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, με κοινή επιχείρησή τους, «κατέλαβαν» την Rocinha, την μεγαλύτερη favela του Ρίο ντε Τζανέϊρο, στην Βραζιλία, όπου οι έμποροι ναρκωτικών την χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριό τους. Στόχος των επιχειρήσεων των σωμάτων ασφαλείας, ήταν να αποκαταστήσουν την τάξη και τον νόμο στις φτωχογειτονιές του Ρίο ντε Τζανέϊρο, εν όψει της διεξαγωγής του παγκοσμίου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, το 2014, και των Ολυμπιακών αγώνων του 2016.
Ας επιστρέψουμε όμως στην χώρα μας.
Στις ημέρες μας το έγκλημα και ο εγκληματίας δεν έχουν καμία σχέση σε σύγκριση με τις περασμένες δεκαετίες.
Σήμερα κυριαρχεί, στην πλειονότητα των εγκληματιών, η νοοτροπία του κόβω το χέρι για να κλέψω το ρολόϊ.
Σήμερα η αξία της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών, αλλά και της ανθρώπινης ζωής ακόμα, αποτιμάται όσο ένα κινητό τηλέφωνο ἤ ακόμα και λίγα ευρώ.
Σήμερα η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δέχεται συνεχή και καίρια πλήγματα από την προκλητική συμπεριφορά και την ανεξέλεγκτη δράση κακοποιών στοιχείων κάθε είδους και προελεύσεως, ελλείψει επαρκούς αστυνομεύσεως.
Βεβαίως, θα ήταν άδικο να επιρρίψω όλες τις ευθύνες για την τραγική κατάσταση που βιώνουμε, στην αστυνομία.
Οι διωκτικές αρχές εκτελούν με συνέπεια και ευσυνειδησία τα καθήκοντά τους, στο βαθμό που οι συνθήκες και η οικονομική συγκυρία το επιτρέπουν. Αναφέρομαι στο χαμηλό ηθικό των υπηρετούντων στα σώματα ασφαλείας, στην σχεδόν ανύπαρκτη εκπαίδευσή τους, στις βασικές ελλείψεις της υλικοτεχνικής υποδομής, αλλά και στην ανυπαρξία ηθικών και υλικών κινήτρων.
Εν όψει της διαμορφωθείσης καταστάσεως στον χάρτη της εγκληματικότητας της χώρας, οι πολίτες αισθάνονται απροστάτευτοι και εύκολη λεία στις ορέξεις των εγκληματιών.
Φυσικό επακόλουθο είναι, σε πολλές περιπτώσεις, το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως να λειτουργεί και να οδηγεί τους πολίτες σε πράξεις που σκοπό έχουν να προφυλάξουν τη ζωή τους και τα υπάρχοντά τους. Δεν είναι λίγες οι αναφορές αλλά και η παραδοχή εκ μέρους των πολιτών, ότι οπλίζονται προκειμένου να είναι σε θέση, αν χρειαστεί, να καταφύγουν σε αυτοδικία για να προστατευθούν οι ίδιοι, αλλά και να προφυλάξουν την περιουσία τους.
Το παλιό γνωστό παιχνίδι «κλέφτες κι΄ αστυνόμοι» έχει γίνει στις ημέρες μας άγριο και επικίνδυνο.
Δυστυχώς όμως τα θύματά του είναι πολλά και καθημερινά.
Και το χειρότερο είναι ότι η πολιτεία παρακολουθεί, ανήμπορη να βοηθήσει τους πολίτες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ

Οι μεταπράτες της πολιτικής και οι γυρολόγοι της ενημέρωσης

Μπορεί κατά το παρελθόν οι θεσμοί, η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός, να έχουν γνωρίσει δύσκολες αλλά και ντροπιαστικές καταστάσεις, όμως τις τελευταίες ημέρες, ο εξευτελισμός τους ήταν πλήρης. Τα αποτελέσματα θα φανούν από τις επόμενες κιόλας ημέρες και δεν μπορώ να φανταστώ τις συνέπειές τους. Τα πράγματα στην χώρα μας, κυρίως τα τελευταία δύο χρόνια, επιδεινώθηκαν με ραγδαίο ρυθμό. Όμως αυτό που ζούν οι πολίτες, όχι μόνον της Ελλάδος αλλά και σε όλη την υφήλιο, τις τελευταίες ημέρες, αποτελεί όνειδος για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, των θεσμών και της δημοκρατίας.
Οι δημοσιογράφοι, μεταβλήθηκαν σε μεταπράτες, αν όχι σε γυρολόγους χύμα πληροφοριών, που προμηθεύονται με την μορφή διαρροών, και τις μεταπωλούν ως ειδήσεις από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Το αποκορύφωμα ήταν η τραγελαφική «ενημέρωση» σχετικά με το όνομα του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδος και την σύνθεση της υπ΄ αυτόν κυβερνήσεως. Και τι δεν είδαν τα μάτια μας, τι δεν άκουσαν τα αυτιά μας. Ένα αλλόκοτο γαϊτανάκι από ονόματα «εγνωσμένου κύρους», «θεσμικών επιλογών» και απίθανων συνδυασμών. Προσωπικές φιλοδοξίες, μικροκομματικοί υπολογισμοί, συντροφικά μαχαιρώματα, πολιτικές αντιδικίες, ρεβανσισμοί, είχαν βγει στις οθόνες της τηλεοράσεως και πολεμούσαν μεταξύ τους και όλοι μαζί την νοημοσύνη και αξιοπρέπεια των ελλήνων πολιτών.
Τα «έκτακτα»
Μέσα στο κλίμα αυτό, τα κανάλια διέκοπταν τα προγράμματα της «έκτακτης επικαιρότητας» με θέμα την επιλογή από τον κ. Παπανδρέου του νέου πρωθυπουργού, για να μεταδώσουν μια ακόμα πιο έκτακτη είδηση, για το ίδιο θέμα. Την «είδηση» μετέδιδε κάποιος κάθιδρος δημοσιογράφος, που διορθώνοντας βιαστικά την γραβάτα του, εμφανιζόταν στην οθόνη για να πληροφορήσει με συνωμοτικό ύφος τους τηλεθεατές, ότι η αρραβωνιαστικιά του ξαδέλφου του κουμπάρου της καθαρίστριας στο μέγαρο Μαξίμου, που ο δημοσιογράφος γνώρισε τυχαία το καλοκαίρι στην Ύδρα, του είπε εμπιστευτικά ότι έμαθε από την ανηψιά κάποιου αστυνομικού που υπηρετεί στην τροχαία της Κοζάνης, ότι ο κ. Παπανδρέου ζήτησε να του πάει ένας σερβιτόρος, στο γραφείο του, ένα ποτήρι νερό. Αυτή ήταν η είδηση και ακολουθούσαν οι πιο απίθανοι συνειρμοί. Για να ζητήσει ο Παπανδρέου νερό, εξηγούσε ο δημοσιογράφος, σημαίνει ότι δίψασε και στέγνωσε το στόμα του. Για να συμβαίνει αυτό, συμπέρανε ο δημοσιογράφος, σημαίνει ότι ο Παπανδρέου μιλάει πολλή ώρα στο τηλέφωνο προσπαθώντας να πείσει τον κ. Βενιζέλο να αναλάβει πρωθυπουργός. Άρα, κατέληγε ο δημοσιογράφος, οδεύουμε προς κυβέρνηση Βενιζέλου. Μόλις τελείωνε η «έκτακτη» είδηση, την σκυτάλη έπαιρναν οι μετέχοντες στην εκπομπή της «έκτακτης επικαιρότητας», που ανέλυαν με περισπούδαστο ύφος, τα καλά και τα κακά της κυβέρνησης Βενιζέλου.
Αλλά σε κάποιο άλλο κανάλι, κάποιος άλλος δημοσιογράφος εξηγούσε κάποιο άλλο, παρόμοιας αξιοπιστίας, σενάριο, σύμφωνα με το οποίο ο κ. Σαμαράς είχε προτείνει για πρωθυπουργό την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά στην υποψηφιότητα διαφωνούσε η κ. Άννα Βίσση, επειδή ζήλευε.
Ο «θεσμικός»
Με τούτα και με ΄κείνα φθάσαμε στο βράδυ της περασμένης Τετάρτης, όπου με διάγγελμά του προς τους ιθαγενείς, ο κ . Παπανδρέου ανήγγειλε με πανηγυρικό τρόπο την πρότασή του να εισηγηθεί ένα «θεσμικό» πρόσωπο, τον κ. Πετσάλνικο, ως πρωθυπουργό, στο συμβούλιο αρχηγών υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Η αντίδραση των καναλιών ήταν άμεση. Αμέσως, σε εκπομπές «έκτακτης επικαιρότητας» σχημάτισαν τη νέα κυβέρνηση, η οποία όμως έμελλε να είναι βραχύβιος. Δεν έζησε περισσότερο από μια ώρα, όσο διήρκεσε και το συμβούλιο αρχηγών, που διεκόπη για άγνωστους λόγους, για να συνεχιστεί την επομένη το πρωΐ.
Μέχρι την στιγμή που έγραφα αυτές τις γραμμές, δεν είχε γίνει γνωστό το όνομα του νέου πρωθυπουργού. Και νομίζω ότι πλέον δεν έχει μεγάλη σημασία. Η νέα κυβέρνηση έχει ήδη υπονομευθεί και δεν είμαι καθόλου βέβαιος για την επιτυχία του έργου της. Όμως είμαι απόλυτα βέβαιος ότι τα πάντα, δυστυχώς, έχουν γελοιοποιηθεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ